Kiedy mamy już za sobą ciało i intelekt, wymiar fizykalny i duchowy jednostki przechodzimy do relacji dialogicznej, a tę z rozmysłem ograniczamy do miłości i życia w parze. Osoba, byt cielesno-duchowy chce drugiego, ryzykuje uczucie, obnaża swoje pragnienie. W miłość trzeba wejść, dać uczucie od siebie ale i drugiemu podarować szansę zakochania, przy czym miłość też trzeba sprowokować przez określone kulturowo zabiegi matrymonialne. Miłość to zadanie, jej się nigdy nie zawłaszcza definitywnie, a właśnie poczucie zawłaszczenia zwiastuje często wyczerpanie uczucia. Wówczas mamy do czynienia z samotnością w związku, której często towarzyszy niezrozumienie, gorycz cierpienia. W części dialogicznej pokazujemy najpierw nadzieje z uczuciem tym wiązane, jako że każda miłość to zawierzenie, z drugiej strony egzystencjalny szok towarzyszący świadomości, że nawet głębokie uczucie erotyczne może być zawiedzione i na pewno zawiedzione będzie (nie konstatujemy jednak tego faktu tylko od strony negatywnej, ale pozkazujemy też, że rozpoznanie samotności w związku może być szansą na pełniejszą dojrzałość w tak ważnej relacji).

Dr Bartłomiej Gapiński, kurator wystawy