Bycie sobą to też odbiór własnego wnętrza. Z fizykalnego dotyku świata, z odbioru ciała wchodzimy w doświadczenie własnej jaźni indywidualnej. Bohaterem staje się świadomość siebie przez nas zawężona do aktywności intelektualnej. W intelekt wchodzimy przez proces socjalizacji, nauki, a ta zaczyna się w dzieciństwie. Zaraz potem ukazujemy świat twórczości literackiej, gdzie kontemplowane jest bycie sobą w poezji, prozie, dramacie. Literatura polska to tylko przykład twórczości samotniczej. Kolejnym szczeblem formalizacji aktywności intelektualnej jest nauka, którą dopełniamy ogląd tej części ekspozycji (ograniczamy się do historii nowożytnej i najnowszej). Czyli poprzez rozeznawanie siebie jak czyni poznające świat dziecko, przez nieskrępowane pasje literata dochodzimy do poważnego uczonego. Rozpoznanie siebie przez rozum dziecka, subtelną inwencję poety, prozaika, dramaturga dochodzi do precyzji naukowca. Świadomość taka kostnieje, krzepnie, staje się coraz bardziej pewna swoich ograniczeń.

Dr Bartłomiej Gapiński, kurator wystawy